Ljubovija je naselje u Podrinju, na ušću reke Ljuboviđe u Drinu. Okružena je brdima Kik, Nemić i Kršino brdo.
Azbukovčane drugi nazivaju Krivotorbići, po šarenim torbama koje nakrive preko ramena kada krenu u varoš. Ma gde bili
građani Ljubovije će s ponosom za sebe reći da su Podrinjci, Azbukovčani i Krivotorbići.
Za Ljuboviju kažu da je jedno od najlepših mesta u Srbiji. Smeštena je na obali reke Drine, uronjena u čist
vazduh, okružena šumama i najlepšim planinama u ovom delu sveta. Svako ko dođe u Ljuboviju ili okolinu ne treba da ima
strah da će "sve da vidi". Prvo, jer priroda i atrakcije koje ovaj kraj nudi su nepresušne, a drugo, ako nekome
dosadi poseta neverovatnim prirodnim lepotama, meštani svake godine spremaju razne atraktivne
manifestacije, koje su jedinstvene po mnogo čemu, a iznad svega zabavne i garantuju dobar provod.
Najveći vrh, "krov Azbukovice" je planina Bobija čije vrh Tornička Bobija visok 1.272 metra. Azbukovicu preseca
nekoliko bujnih reka koje se ulivaju u Drinu a najpoznatije su Trešnjica i Ljuboviđa koje su bogate pastrmkom.
Opština ima blizu 15 000 stanovnika, a Ljubovija kao centar opštine oko 4 000 stanovnika. Ime je dobila po begu
Ljuboviću koji je, u vreme društvenog i ekonomskog uspona, sagradio kulu iznad žitorodnog polja pored Drine Drabića.
Mnogi stanovnici područja opštine Ljubovija, zvano Azbukovica, koje ima površinu od 356 kilometara kvadratnih, ne znaju da je
ono bilo naseljeno još u praistoriji o čemu svedoče nalazi iz nadgrobnih humki u selu Lonjinu i gradskom naselju
Rujevac. U vreme Rimskog carstva Azbukovica pripadala je provinciji Dalmaciji, putevima je povezivala Domaviju i Singidunum.
Kroz srednji vek Azbukovica bila je u sastavu Vizantije i srpskih država a sve vreme radili su rudnici olova u Crnči
i Lipniku. U zvaničnim dokumentima, najstariji za sada poznati pomen je onaj iz Lipnika iz 1319. godine. Na
reci Ljuboviđi u selu Gornja Ljuboviđa sačuvan je srednjovekovni most koji je bio na karavanskom putu
prema Valjevu i Beogradu, poznat u narodu kao Latinska ćuprija, u selu Gornja Trešnjica su ostaci srednjovekovnog
Velikog i Malog grada.
U ovo područje Turci su došli odmah posle pada Smedereva, 1459-1460. godine. Zbog značaja rudnika u Crnči ovaj kraj je bio
carski has koji je po najvećem selu dobio naziv has Bukovica, pa je verovatno od toga nastao naziv Azbukovica. Turci
će se utvrditi, ojačati i naseliti u srednjovekovnoj tvrđavi Soko grad, koja će biti neosvojiva sve do 1862. godine
kada je porušena.
Ljubovija je 1860. godine postala sresko mesto, a 1871. godine, ukazom Milana Obrenovića, varošica. Tadašnja varošica je
praktično zbrisana naglim izlivanjem Drine 1896. Nova Ljubovija je podignuta na jednom uzvišenju zvanom Jabučje uz težak
zadatak da se sve izgradi od početka.
Budući da su placevi u Ljuboviji tih godina pripadali dvojici mesnih mehandžija i nekim seljacima iz okoline, okružno
načelstvo je smatralo da se ova operacija može obaviti na sledeći način:
1. Da se najpre stavi na licitaciju prvih dvadeset placeva, označenih tim rednim brojevima i u planu naselja, a predviđenih
za dućane, i to za sumu od 500 dukata.
2. Da se van tog centra, na mestu koje nije predviđeno za gradnju, odredi prostor za zborno mesto azbučkovačkog
bataljona narodne vojske. Ovu zemlju trebalo je otkupiti sredstvima sakupljenim porezom.
"U ime njegove Svetlosti knjaza Srbskog
Milan M.Obrenović IV
Namesnici Knjažeskog dostojanstva,
Na predlog Ministra unutrašnjih dela rešili smo i rešavamo:
Da se Ljubovija, selo u srezu Azbukovačkom, okruga Podrinjskog, na osnovu
paragrafa 6., Zakona od 16. juna 1866. godine, stavi u red varošice."
3.juna 1871. godine
Milivoje Blaznavac
U Beogradu
Jovan Ristić
Jovan Gavrilović
